Niezwykłe widowisko.

     Idąc korytarzem w kierunku pokoju życzeń wyklinała samą siebie, że dała się w to wszystko wciągnąć. Szła pewnym krokiem, a w jej prawej dłoni spoczywała różdżka. Spojrzała na nią i pomyślała, że ma ją w dłoni po raz pierwszy od roku. Nigdy nie potrzebowała różdżki, aby czarować. Ma wystarczająco wysokie umiejętności, aby móc obyć się bez niej. Używała jej tylko do walki. Wówczas była precyzyjniejsza, szybsza i bardziej skoncentrowana na celu.

Przypomniała sobie nagle jak to Dumbledore zaprowadził ją do sklepu Olivandera, kiedy okazało się, że przyjęli ją do Hogwartu w wieku pięciu lat. Spędzili w sklepie cztery godziny zanim wierzbowa różdżka z kłem hipogryfa ją wybrała. Lubiła ją, była odpowiednio giętka i długa, jednak szybko zauważyła, że jej nie potrzebuje. Gdy ponownie rzuciła okiem na swoją różdżkę stała już przed wejściem do pokoju życzeń. Była minuta po godzinie 18. Pomyślała, że Snape na pewno już tam jest i ponownie wypomni jej spóźnienie. Trudno… Złapała za klamkę i otworzyła drzwi. Energicznym krokiem przeszła przez cały pokój by stanąć na pokazowym podwyższeniu. Była pewna, że wcześniej tego tu nie było więc pokój ponownie sam dostosował się do potrzeb. Tak jak myślała Snape był już w pokoju. Po minie dało się odczytać, że jej spóźnienia są wyjątkowo irytujące. Spojrzała na niego pełna udawanej obojętności i zwróciła się do uczniów, którzy nawet nie śmieli się odezwać, ponieważ byli onieśmieleni obecnością mistrza eliksirów.

- Profesor Dumbledore poprosił mnie i profesora Snape’a abyśmy ponownie stworzyli tutaj klub pojedynków. Sama umiejętność rzucania zaklęć to nie wszystko. Musicie wiedzieć jak to jest w prawdziwej walce, gdzie błąd popełnia się tylko raz… - urwała i spojrzała na nich. Zatrzymała wzrok na Harrym, który słuchał jej z szeroko otwartymi oczami. – Ponieważ większość z was nigdy nie widziała nawet pojedynkujących się osób zamierzamy z profesorem pokazać wam na czym polega walka. Oczywiście nie będziemy walczyć tak, aby zabić jednak coś mi mówi, że będzie to niezwykłe widowisko. Samara zeszła z podwyższenia i różdżką naznaczyła granicę.
– Nikt z was nie może przekroczyć tej linii. Jest to zaklęcie ochronne, aby żadne z zaklęć przez nas rzuconych nie trafiło w was przez przypadek. – ponownie spojrzała na wszystkich zgromadzonych uczniów, jakby ich oceniając. Snape w tym czasie stał nadal na podwyższeniu i przyglądał się Samarze.

- Dobrze więc, czas zaczynać. Profesorze jest Pan gotowy? – Snape na te słowa skinął głową i zdjął wierzchnią część swoich obszernych szat. Pozostał w czarnym surducie, który ciasno dolegał do jego ciała.

Sama również zdjęła płaszcz. Jej strój mógł się kojarzyć bardziej z tym, który mugole ubierają do jazdy konnej. Włosy miała ciasno spięte w koku, tak aby żaden włos nie mógł jej przeszkodzić.

    Stanęli naprzeciwko siebie, ukłonili się i przyjęli pozy do pojedynku. Przez dłuższą chwilę Harremu wydawało się, że żadne z nich nie zdecyduje się na pierwszy krok, ale w jednej chwili oboje rzucili zaklęciami. Stało się to tak szybko, że Harry nawet nie zarejestrował w jakim momencie. Snape i Samara byli maksymalnie skupieni na sobie, rzucali niewerbalne zaklęcia chcąc zaskoczyć swojego przeciwnika. Harry był zmuszony stwierdzić, że Snape porusza się niebywałą gracją o którą z pewnością nigdy go nie podejrzewał. Po mimo całej swojej nienawiści do swojego nauczyciela doszedł do wniosku, że nie może oderwać wzroku od Snape’a który jest w ferworze walki. Robił on ogromne wrażenie. Rzucał zaklęciami w Samarę, bronił się i to wszystko w takim tempie, że wszyscy powoli przestali za nimi nadążać.
Samara również nie ustępowała mu. Z początku rzucała zaklęciami jakby od niechcenia. Jednak kiedy zobaczyła z kim się mierzy przyspieszyła tempo. Harry nie mógł uwierzyć, że ktokolwiek jest zdolny do tak precyzyjnego i natychmiastowego rzucania zaklęć.

Coś się zmieniło między nimi. Gdy zaczęli walczyć na samym początku widać było po ich twarzach, że robią to na pokaz. Jednak im dłużej ze sobą walczyli, tym robili to z coraz większa zaciętością. Harry spojrzał na Rona i Hermionę, po ich minach doszedł do wniosku, że też to zauważyli. Pojedynek Samary i Snape’a nie był już pokazówką na potrzeby niedoświadczonych uczniów lecz walką całkiem na serio. Przez twarz Snape’a rozciągał się grymas furii w której się znajdował. Samara również miała wymalowaną złość na twarzy. Miotali w siebie coraz groźniejszymi zaklęciami. Ich różdżki były rozgrzane do czerwoności. Po sali latały snopy czerwonych i białych iskier co i rusz odbijanych przez któregoś z nauczycieli. Uczniowie patrzyli na nich z nieukrywanym przerażeniem na twarzy. Ktoś z nich rzucił na głos: - Trzeba ich powstrzymać bo się pozabijają! – I właśnie w tej chwili Snape i Samara rzucili w siebie w tym samym momencie zaklęciami, które zderzyły się ze sobą i połączyły w jeden snop światła. Z różdżki Samary wydobywał się biały promień ze Snape’a czerwony. Pokój życzeń rozbłysnął oślepiającym światłem i uczniowie nie wiele byli w stanie zobaczyć. Snape i Samara starali się za wszelką cenę pokonać swojego przeciwnika. Byli już bardzo zmęczeni. Harry jednak zauważył, że czerwone iskry zaczynają zdobywać przewagę nad białymi, kiedy już myślał, że Samara przegra jej krzyk wściekłości rozszedł się po sali, wzbiła różdżkę w powietrze i smagnęła jak batem w stronę Severusa. Blask zaklęcia był nie do zniesienia dla oczu więc wszyscy przymknęli je. A gdy je otworzyli zauważyli jak Samara opiera się o swoje kolana z głową spuszczoną w dół, a Snape z szeroko otwartymi oczami ledwo był w stanie ustać na nogach. Z jego lewego policzka leciała obficie krew. On sam chyba nie zdawał sobie z tego sprawy i wpatrywał się w ciężko oddychającą Samarę. Ta nadal nie podniosła głowy lecz wszyscy wyraźnie usłyszeli co mówi.

 - Na dziś koniec. Wyjdźcie stąd. – żaden uczeń nie ruszył się z miejsca. Samara podniosła głowę spojrzała na nich. Harry dostrzegł, że jest zlana potem i bardzo blada. Ponownie powiedziała, lecz jej ton był zupełnie inny od tego, którego zwykle używała zwracając się do uczniów. Harry nigdy nie słyszał, aby do kogoś zwracała się w tak obcy i lodowaty sposób.

- Powiedziałam na dziś koniec! Wynocha! – tym razem wszyscy posłusznie udali się w kierunku wyjścia. Harry przed drzwiami odwrócił się i ponownie spojrzał w kierunku, gdzie przed chwilą widział walczących nauczycieli. Samara stała  z nieodgadnionym wyrazem twarzy i wpatrywała się w Snape’a, który również nie odrywał od niej wzroku. Sam nie wiedział czego byli właśnie świadkami.