Wspomnienie

Zdecydowanie mój ulubiony. Jest w nim sporo emocji, których nie było do tej pory. Czekam na opinie.

*****************************

  Lochy nie były przyjemnym miejscem, zwłaszcza zimą, ale z jakiegoś powodu lubiła je. Dawały jej poczucie bezpieczeństwa. Sama nie wiedziała dlaczego. Lochy przecież nie powinny się nikomu tak kojarzyć. Minął tydzień, a Snape przez ten czas ocknął się tylko raz na dosłownie kilka sekund, akurat wtedy, gdy pochylała się nad nim ocierając pot z jego czoła. Ich oczy spotkały się, a z jego ust dało się usłyszeć wątłe – Wróciłaś. Chwile po tym ponownie stracił przytomność. Samara jednak była pewna, że był zbyt słaby, aby móc to pamiętać. Po tym jak dostali się do zamku spędziła nad nim dwa dni szepcząc wszelkiego rodzaju zaklęcia lecznicze. Gdy skończyła sama zasnęła wyczerpana w fotelu przy jego łóżku i przespała dobrych kilka godzin. Stała teraz przy regale z książkami, które pieczołowicie gromadził przez te wszystkie lata. Sunęła palcem po zakurzonych i podniszczonych księgach i zalała ją fala wspomnień. Pamięta jak pierwszy raz odważyła się zapytać go czy nie pożyczyłby jej książki, którą wiedziała, że ma, a której ona nigdzie nie mogła dostać. Zdziwiła się, że bez żadnego mruknięcia pozwolił jej pojawić się wieczorem w jego gabinecie.
Gdy się tam zjawiła było daleko po 22:00. Zapukała nieśmiało i niepewnie. Otworzył jej po krótkiej chwili, a to co zobaczyła było dla niej tak nieprawdopodobne jak Wielkanoc w grudniu. Snape stał przed nią w luźnej białej koszuli i czarnych dobrze skrojonych spodniach. Od tylu lat była przyzwyczajona do jego standardowego wizerunku surowego nauczyciela w nieśmiertelnej czerni, że przez chwile myślała, że zapukała nie do tych drzwi.


- Zamierzasz długo tu sterczeć? – przywrócił ją do rzeczywistości.
Weszła do gabinetu lekko zmieszana. W kominku palił się wesoło ogień, a na jego biurku leżała pokaźna sterta prac domowych i książka, o którą prosiła „Alchemia i eliksiry”. Wydanie tak rzadkie, że prędzej mugol zobaczy jednorożca, niż przeciętny czarodziej tą książkę. Nawet Dumbledore nie ma jej w swoim księgozbiorze. Na widok tomu poczuła znane uczucie ekscytacji. Lubiła to uczucie, gdy brała do ręki starą książkę i starała się wychwycić jej subtelny zapach. Tak… książki dla niej pachniały i to każda inaczej. Pachniały w taki sposób, że czuła się jakby nie dotykała ziemi… Uwielbiała pierwszy kontakt z książkami, szczególnie z takimi, o których większość nie miała zielonego pojęcia. Podeszła do biurka powoli, celebrując moment w którym weźmie ją pierwszy raz do ręki i gdy już chciała wziąć ją zawahała się i przypomniała sobie w czyim gabinecie się znajduje i kto jest właścicielem tej książki. Odwróciła się w jego kierunku. Stał oparty o jeden z regałów i nie spuszczał jej z oka.


- Byłem ciekaw, kiedy sobie o mnie przypomnisz. – zakpił i ruszył w stronę biurka, by usiąść w fotelu i zająć się pracami domowymi.


- Czy mogę? – zapytała lekko speszona.


Nie odpowiedział, zamiast tego wzruszył beznamiętnie ramionami. Samara uznała to za zgodę i wzięła do ręki upragnioną książkę. Była ciężka. Okładka oprawiona w bawolą skórę ze złotymi okuciami na brzegach. Była niebywale cenna i po raz kolejny zdziwiła się, że Snape bez żadnych warunków pozwoli jej pożyczyć sobie ją na dwa dni.

- Jestem ciekawa Severusie jak wszedłeś w posiadanie tej książki? – zapytała nie mogąc opanować swojej ciekawości. Pamięta jak sama osobiście przeczesała wszystkie biblioteki, księgarnie i prywatne zbiory w poszukiwaniu tego wydania. Dopiero Albus uświadomił jej, że książka jest bliżej niż mogła się tego spodziewać. Spojrzał na nią z niecierpliwym wyrazem twarzy.


- Czy to takie ważne? – odpowiedział i wyłowił jej spojrzenie, które jasno wyrażało, że Samara nie odpuści. Westchnął, ponownie zajął się sprawdzaniem pracy domowej ucznia i odpowiedział. – Bycie poplecznikiem Czarnego Pana ma jednak jakieś dobre strony. – zadrwił, a Samarze zrobiło się głupio.

- Przepraszam. – spuściła wzrok, nie odpowiedział jej. – Pójdę już, nie będę ci przeszkadzać. – skierowała się w stronę wyjścia, gdy usłyszała szczęk ryglowania drzwi.


- Chyba nie sądziłaś, że pozwolę ci wyjść z tą książką? Na całym świecie są jej tylko trzy egzemplarze. – Samara odwróciła się zdziwiona i zobaczyła, jak bawi się różdżką całkowicie z siebie zadowolony.


- Jak to? To gdzie mam ją przeczytać? Tutaj? – zapytała piskliwie nie wierząc własnym uszom.

- Owszem. – wskazał jej dłonią fotel naprzeciwko niego. Wstał i podszedł do stolika na którym stał dzbanek i dwie filiżanki.


- Masz ochotę na herbatę?- zapytał, a Samara mogła przysiąc, że w kącikach jego ust pojawił się cień zadziornego uśmiechu.


Wciąż oszołomiona usiadła we wskazanym fotelu i przytaknęła.


- Wiesz, że nie zdołam przeczytać jej w jeden wieczór? – zapytała upewniając się, że wie o konsekwencji swojego czynu.


- Jestem tego świadomy. – odpowiedział nalewając jej herbaty. Samara wciąż miała wrażenie, że słyszy rozbawienie w jego głosie.
Chwile po tym postawił przed nią parujący napar i sam ponownie zatopił się w swojej pracy. Przez dłuższy czas przyglądała się mu zdziwiona, lecz doszła do wniosku, że „lepszy rydz niż nic” i sama również zajęła się lekturą.


   Po jakimś czasie ich spotkania stały się tak naturalne, że nawet nie zdziwiła się kiedy pocałował ją po raz pierwszy. Sama też nie wiedziała w którym momencie uświadomiła sobie, że stanowczy i zimny Mistrz Eliksirów jest tym, przy którym chciała spędzić resztę swoich dni. Snape wpuścił ją do swojego świata. Był nieufny nawet wobec sprzymierzeńców, więc starała się nie nadużywać zaufania, którym ją obdarzył. Każdy wieczór z nim spędzony pamięta doskonale, a w szczególności ten ostatni. Skrzywdził ją i miała prawo teraz odmówić zajmowania się nim, jednak sama nie wiedziała dlaczego do tej pory nie opuściła Hogwartu. Spełniła swoją role. Sprowadziła go bezpiecznie do szkoły i wyleczyła rany. Na jego ciele odznaczały się teraz wyraźne blizny, które już na zawsze będą mu przypominały tamtą noc. Spojrzała na niego ponownie, spał oddychając miarowo. Nie wiedziała ile jeszcze upłynie czasu zanim się ocknie, jednak gdzieś w sobie wiedziała, że nie odejdzie póki nie spojrzy w jego czarne oczy i nie upewni się, że przeżyje. Podeszła do stolika na którym skrzatka Severusa postawiła tacę z herbatą. Nalała sobie do porcelanowej filiżanki aromatycznego napoju i usiadła w swoim fotelu. Fotel był oczywiście Snape’a, ale za czasów kiedy tu przesiadywała stał się jej. Był wygodniejszy niż można by się po nim spodziewać. Wyciągnęła nogi przed siebie i upiła łyk gorącego naparu przymykając przy tym oczy. Cisza, która panowała w pokoju była wręcz ogłuszająca. Takie chwile lubiła więc brała z nich jak najwięcej. Satynowa pościel zaszeleściła, Samara natychmiast otworzyła oczy i spojrzała w tym kierunku. Snape poruszył prawą ręką i zajęczał cicho z bólu. Samara wstała i podeszła do niego. Budził się.


- Staraj się nie ruszać rękoma. Zajęło mi sporo czasu, aby ci je poskładać. – przysunęła do jego łóżka drewniane krzesło i usiadła przy nim. Snape rozchylił spierzchnięte usta i nieznacznie otworzył oczy. Gdzieś w głębi siebie Samara poczuła jak wielki ciężar, który ją przytłaczał znika.


- Wody. – wychrypiał cicho. Samara wstała podeszła do stolika i nalała mu z drugiego dzbanka wody. Wróciła do niego uniosła mu delikatnie głowę i przybliżyła kubek do ust. Snape skrzywił się z bólu, upił kilka łyków i opadł na poduszkę.

- Jakim cudem żyję? – zapytał cicho.

- Nie było żadnego cudu. – usiadła ponownie na krześle zakładając sobie nogę na nogę. – Poszłam tam po ciebie, wyciągnęłam i przeniosłam do zamku. – Snape zmarszczył czoło.


- Głupia kretynka. – wycharczał.

- No, muszę przyznać, że nieźle się odwdzięczasz za uratowanie tyłka. – zakpiła – Gdybym wiedziała zastanowiłabym się dwa razy.- Snape spojrzał na nią piorunując ją wzrokiem.

-Trzeba było, mogłaś zginąć.


- To nie istotne.

- Nie istotne… – prychnął wywracając oczami w tak dobrze jej znany sposób. - Skąd wiedziałaś co się dzieje? – zapytał.

- Dumbledore mnie wezwał. Harry we śnie zobaczył jak cię męczy.

- Idiota! Nigdy nie nauczy się panować nad umysłem. – powiedział ze złością i pożałował tego natychmiast, bo złapał go atak duszącego kaszlu. Samara westchnęła z pożałowaniem i przyłożyła do jego klatki piersiowej dłoń mrucząc zaklęcie lecznicze.


- Uratował ci życie, mógłbyś przestać od tej pory go obrażać. – powiedziała rzucając mu znaczące spojrzenie i cofając dłoń. – To żebra – wyjaśniła chwilę po tym. – miałeś je połamane. Zalecam, abyś przez jakiś czas nie wrzeszczał na uczniów. – Snape zrobił kwaśną minę, lecz po chwili ponownie spoważniał.


- Dlaczego to zrobiłaś? – spojrzał jej w oczy. – Chciałaś, abym zniknął z twojego życia. To była idealna okazja. – wysilił się na sarkazm.


Samara odchyliła się na krześle i spojrzała w sufit. Nie odpowiedziała mu od razu.


- Bo nikt nie zasługuje, aby ginąć w taki sposób. – ponownie spojrzała na niego. Pomimo obrażeń których doznał jego oczy błyszczały dawnym blaskiem.

- Po tym co zaszło ryzykowałaś życiem, aby mnie ocalić. – przymknął oczy, a Samara wstała i podeszła do kominka dorzucając drwa. Dobrze pamiętała, że w pierwszym momencie nie miała zamiaru tego robić. Teraz miała z tego powodu wyrzuty sumienia. Albus miał rację, nie darowała by sobie, gdyby on zginął tylko dlatego, że była zbyt dumna by przyznać, że nadal go kocha. Jednak on nie powinien o tym wiedzieć.

- Niech ci się nie wydaje, że zrobiłam to dla ciebie. – powiedziała cicho. – Nie jesteś mi nic winien. – podeszła do stolika na którym stała filiżanka z jej herbatą, dopiła ją do końca i podeszła do niego kładąc swoją dłoń na jego ramieniu.

- Dla kogo więc? – zapytał, lecz zignorowała go.

- Od teraz zajmie się tobą Poppy. Ja spełniłam już swoje zadanie. Dbaj o siebie i nie męcz Harrego. – obdarzyła go lekkim uśmiechem i wyszła zanim zdążył coś powiedzieć.