Pionek.

- Coś mi umyka, więc może któryś z was łaskawie mógłby mi to wytłumaczyć? – była zła i nawet nie starała się tego ukrywać.

Snape spojrzał na nią z politowaniem w oczach i powiedział.

- Czarny Pan dziś nad ranem zwołał spotkanie wszystkich śmierciożerców. Celem spotkania było wskazanie i ukaranie zdrajcy. Po kilku godzinnych torturach zginął Selwyn. – zrobił krótką przerwę i ciągnął – To jego oskarżył o zdradę. Nie sądzę jednak, aby to coś zmieniało.

Gdy skończył odezwał się Albus.

- Sądzimy, że miało to na celu uśpienie czujności prawdziwego zdrajcy. Voldemort poświęcił pionka w swojej grze, aby dobrać się do króla.

- Czyli to wszystko pozory? – zapytała zdumiona.

- Na to wygląda, lecz nie zaryzykuję bezpieczeństwa uczniów. – dodał dyrektor.

- Czarny Pan zorganizował przedstawienie, które miało pokazać właściwej osobie co ją czeka. – Snape dodał grobowym tonem.

- I jak podobało się przedstawienie? –„idiotka!” – pomyślała natychmiast, jednak nie pokazała nic po sobie. Snape również nie specjalnie okazał, aby przejął się jej słowami.

- Bardzo efektowne.

- Dobrze już dobrze. – powiedział z politowaniem dyrektor. – Nie zaczynajcie od nowa. Jutro wszyscy dowiedzą się o nowych zasadach. Severusie musisz zrobić wszystko, aby dowiedzieć się czego szukali w lesie. – spojrzał na nich i dodał: - To wszystko na dziś, możecie wrócić do siebie.

Oboje skinęli głowami i skierowali się w stronę drzwi. Szli powoli szkolnymi korytarzami w stronę swoich gabinetów. Do Samary dotarło, że posunęła się za daleko. Przyglądanie się jak Voldemort torturuje fałszywego zdrajcę tylko po to, aby pokazać temu prawdziwemu co go czeka nie mogło spłynąć po Snape obojętnie.  „Idiotka!, trzeba przeprosić…” – pomyślała i powiedziała już na głos krocząc równo ze Snape’em.

- Posunęłam się za daleko, jestem ci winna przeprosiny. – nie patrzyła na niego. Snape zwolnił kroku.

- Nie powiedziałaś nic, czego bym się nie spodziewał usłyszeć.

- Jak to? – zapytała przystając przy zbroi jakiegoś rycerza.

- W swoim życiu oglądałem już sporo takich przedstawień. Wiem co mnie czeka lepiej niż ci się może wydawać. – również przystanął i spojrzał na nią. Samara ponownie zapatrzyła się w jego oczy. Zawsze się zastanawiała co jest w nich takiego, że nie idzie od nich odwrócić wzroku. Były jak dwa tunele w których można było się zagubić, lub nocne niebo w bezgwiezdną noc. Były pochłaniające lecz jednocześnie zimne i obce. Otrząsnęła się i powiedziała.

- Nie wierzę, że spłynęło to po tobie, nawet ty nie jesteś aż tak wyprany z uczuć, aby się tym nie przejąć.

Snape lekko się uśmiechnął i odwrócił się od nie,j by po chwili powiedzieć.

- Nigdy nie powiedziałem, że spływa to po mnie jak po kaczce. Jednak kiedy oglądasz takie rzeczy na co dzień, nie wydają się już one tak bardzo przerażające.

Samarze zrobiło się go żal. Pierwszy raz od momentu kiedy wróciła miała ochotę złapać go za rękę i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Wydało się to jej jednak strasznie patetyczne więc szybko odrzuciła tą myśl daleko za siebie tym bardziej, że Snape ponownie zwrócił się w jej kierunku.

- Muszę się skupić na zadaniu. Trzeba się dowiedzieć czego śmierciożercy szukali w zakazanym lesie.

- Jak zamierzasz się tego dowiedzieć, skoro Czarny Pan już ci tak nie ufa? – zapytała.

- Znajdę sposób, ale muszę się pospieszyć, bo nie potrwa to już zbyt długo, następny będę ja.

- Severusie…

- Nie oczekuję współczucia. – powiedział grobowym tonem.

- Nigdy go nie oferowałam. – spojrzała na niego.

- Skąd więc ta troska w twoim głosie? – zapytał.

Samara uśmiechnęła się smutno.

- Nieuważnie słuchałeś mojej rozmowy z Harrym. Nie trzeba kogoś lubić, aby chcieć dla niego jak najlepiej. – spojrzała mu w oczy i stali tak przez chwilę nic do siebie nie mówiąc. W końcu jednak odwróciła od niego wzrok i ruszyła powoli przed siebie rzucając mu przez ramie – Dobranoc.