List, przepowiednia i sekret nr 2.

No i jestem z kolejnym. Sporo się tu dzieje. Snape w końcu przejrzał na oczy i oskarża Dumbledore'a o igranie życiem Samary (zgodnie z życzeniem limotini). Nie do końca jestem pewna, czy ujęłam wszystko tak jak chciałam. Czekam na uwagi.

***************************************

    W wielkiej sali panował gwar. Radość z pokonania Voldemorta mieszała się z bólem po stracie najbliższych. Harry usiadł na ławce obok Hermiony i Rona którzy obecnie trzymali się za ręce. Oboje patrzyli na niego z troską. Ron poklepał przyjaciela po ramieniu.

- Dałeś rade stary. –  Powiedział, a Harry spojrzał na niego i chciał coś powiedzieć, lecz w tej samej chwili drzwi wielkiej sali otworzyły się z hukiem i przeszedł przez nie Severus Snape niosący na rękach bezwładną Samarę. Harry zerwał się na nogi. Zupełnie o niej zapomniał! Jak mógł! Ocaliła ich wszystkich! Snape szedł powoli nie zwracając na nikogo uwagi. Po sali rozeszły się szepty. Doszedł do stołu nauczycielskiego i delikatnie ułożył na nim kobietę. Harry podszedł do niego pełen najgorszych obaw.

- Czy ona… - nie dokończył pytania, bo słowa ugrzęzły mu w gardle. Snape nie patrząc na niego potwierdził skinięciem głowy. Harry cofnął się o kilka kroków. Nie wiedzieć czemu starał się wszystkimi swoimi siłami nie patrzeć na ciało Samary. Czuł się winny. Ponownie bezpowrotnie stracił jedynego członka swojej rodziny. Oddała swoje życie za nich wszystkich.

Nie zauważył kiedy Hermiona podeszła do niego i delikatnie ujęła jego dłoń. Ten gest pomógł mu opanować przyspieszający niebezpiecznie oddech. W pewnej chwili do sali wszedł blady i zmęczony Dumbledore.

- Severusie…-  powiedział łagodnie stając na środku sali. Snape nie zareagował, wciąż patrzył na martwą Samarę, w taki sposób jakby liczył na to, że za chwile ocknie się i zadrwi z jego przerażenia. Naprawdę, oddał by wszystko, by usłyszeć w tej chwili jej prześmiewczy ton.

 – Severusie… - powtórzył głośniej dyrektor i tym razem Mistrz Eliksirów odwrócił się w jego stronę i spojrzał prosto w błękitne oczy. – Severusie chodź ze mną. – Dumbledore wyciągnął rękę w jego kierunku, a Snape posłusznie ruszył za nim. Szli w milczeniu. Severusowi było wszystko jedno. Nic co za chwilę zostanie powiedziane, nie zmieni faktu, że ona nie żyje. Gdy dokończył tę myśl jego serce ponownie przyspieszyło i zebrało się mu na wymioty. Resztkami sił próbował panować nad płytkim oddechem. Czuł się jakby ktoś wypompował mu tlen z powietrza.

 Weszli do gabinetu. Dyrektor zamknął za nimi cicho drzwi i stanął za biurkiem. Severus podszedł do okna i ze wszystkich sił starał się uniknąć napotkania jego wzroku.

- Wiedziałeś, że ona to zrobi? – zapytał oskarżycielskim tonem Snape. Dumbledore westchnął.

- Domyślałem się.

- Dlaczego więc do jasnej cholery jej nie powstrzymałeś?! Była ci jak córka! – krzyknął obracając się w jego stronę. Oczy płonęły mu z wściekłości, która nim zawładnęła. Miał ochotę palić i niszczyć wszystko co znajduje się w jego zasięgu. Najbardziej jednak miał ochotę przywalić z całej siły swojemu dyrektorowi. Chciał zetrzeć mu ten spokój i opanowanie z twarzy. Chciał, aby on też poczuł to, co sam teraz czuł. Chciał, by czuł się winny jej śmierci.

- To naprawdę zadziwiające Severusie jak historia lubi się powtarzać. – powiedział spokojnie Albus.

- Chyba kpisz. – wysyczał ledwie panując nad sobą.

- Po raz drugi stoisz w moim gabinecie po utracie kobiety na której ci zależało. Co więcej, ponownie dotarło to do ciebie zbyt późno, aby móc wszystko naprawić i po raz kolejny masz o to pretensje do mnie.

- Czyli to, że zginęła to moja wina? – warknął

- To jednocześnie wasza wspólna wina i niczyja zarazem. – powiedział przyglądając mu się znad swoich okularów.

-  Oboje zbyt uparci, aby przyznać się do tego, że jesteście dla siebie stworzeni. Oboje zbyt uparci, aby przyznać, że jedno za drugie jest w stanie oddać życie. – urwał na chwilę, przeczesał palcami brodę i kontynuował.

– Była dla mnie jak córka, wychowałem ją i wiedziałem, że gdy przyjdzie ten dzień nie powstrzyma jej żadna siła, aby ocalić życie tym, których tak kochała. Wielokrotnie powtarzałem, że nie wolno się jej angażować, doskonale więc zdawała sobie sprawę z tego jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za nieposłuszeństwo. Jej decyzja była podjęta świadomie. – Snape krążył nerwowo po gabinecie, lecz gdy dotarł do niego sens słów stanął jak wryty.

- To ty sam sprowadziłeś ją ponownie do Hogwartu! – krzyknął – Gdybyś tego nie zrobił nigdy nie wróciłaby tu i nie zginęła!

- Owszem, – przyznał dyrektor – ale zobacz do czego doprowadziłoby to, gdybym nie poprosił jej o powrót. Severusie, nie można być silniejszym niż swoje przeznaczenie.

Snape zaśmiał się bez krzty wesołości.

- Przeznaczenie powiadasz? Co ma tu do rzeczy przeznaczenie?

- Więcej niż ci się może wydawać. – rzucił mu znaczące spojrzenie i podszedł do przeszklonej komody, w której trzymał m.in. wspomnienia o Voldemorcie. Sięgnął głęboko i wyciągnął z niej małą szklaną kulkę w środku zasnutą wirującym dymem.

- To przepowiednia, która została wygłoszona na tydzień przed jej narodzeniem. Samara nigdy nie zdecydowała się na jej wysłuchanie. Nie chciała by jej życiem kierowały cudze słowa. – Severus zbliżył się nieznacznie. Wzrok utkwił w szklanej kulce, która zadecydowała o czyimś „być, albo nie być.” Jakim cudem taka mała, nic nie znacząca rzecz, może mieć aż tak wielką moc, by kierować ludzkim losem, drwiąc sobie z wszystkiego.

Albus w tym czasie podszedł bliżej Severusa i spojrzał mu w oczy. Czekał na nieme przyzwolenie. Gdy je otrzymał szepnął zaklęcie i obrócił kulę w dłoni. W  chwile po tym dało się usłyszeć obcy i lodowaty głos wygłaszający przepowiednie.

„Tego dnia, gdy ciemność skradnie serce ci

Ona w oknie będzie śmiać się lecz przez łzy

Rozpuści czarność włosów i

Zmieniona w kruka skoczy by

Za chwilę oknem tym powrócić tu

lecz jako rajski ptak, bo tak chciałeś.” **

Głos wypowiadający przepowiednie umilkł. Obaj mężczyźni stali tak jeszcze chwilę wpatrując się w wirujący dym.

- Kruk… - szepnął Snape cofając się gwałtownie.

- Tak… kruk. – potwierdził Dumbledore.

Zrobiło się zimno, a tak przynajmniej wydawało się Severusowi. Każdy jego wdech mroził płuca do tego stopnia, że sprawiało mu to ból. Przepowiednia niczego nie wyjaśniała, a mimo to nie mógł pozbyć się wrażenia, że to on sam osobiście przyczynił się do jej spełnienia.

Nie! To nie prawda! – coś w nim krzyczało. – To nie ja! To on jest temu winien!

- Zrobiłeś z nią dokładnie to samo co z młodym Potterem. Nie miało dla ciebie znaczenia, że jest dla ciebie jak córka! – krzyknął prostując się i odganiając wyrzuty sumienia. – Zawsze w imię wyższego dobra! – zakpił.

- Przeznaczeniem Samary było uratować świat przed nadciągającą ciemnością. Ona sama w głębi siebie doskonale o tym wiedziała. Dlatego nie potrzebowała wysłuchiwać tej przepowiedni. Moim zdaniem nie miało znaczenia, że to ja sprowadziłem ją wówczas do zamku. Gdyby nadszedł ten czas sama stawiłaby się na wezwanie swojego przeznaczenia. – umilkł i spojrzał w obsydianowe oczy Snape’a. Po chwili jednak dodał.

- Kochała cię Severusie. Nigdy nie przestała, mimo tego co się między wami stało. To jej miłość do ciebie kazała jej tu dziś przybyć i oddać swoje życie, abyś ty mógł żyć w lepszym świecie. – Snape prychnął i ponownie podszedł do okna. – Jestem pewien, że ty sam będąc na jej miejscu zrobiłbyś dokładnie to samo. – Między nimi zapadła cisza. Snape oparł dłonie o marmurowy parapet, wziął głęboki wdech i nie patrząc na Dumbledore’a ponownie przemówił.

- Mówisz, że była ci jak córka? Mówisz, że z miłości oddała za mnie życie? To kłamstwo! – krzyknął. – Dobrze wiem, że gdy Czarny Pan dowiedział się, że to ja jestem zdrajcą nie miała zamiaru mnie ratować. Zmusiłeś ją do tego mimo iż mogła zginąć! – warknął ponownie patrząc w błękitne oczy dyrektora. – Chcesz zapytać skąd to wiem? – zapytał widząc zdziwienie na jego twarzy. – Potter nie opanował na tyle oklumencji, aby zamknąć przede mną swój umysł. Zobaczyłem to wszystko… - urwał, ponieważ nie chciał zdradzić, że łamie się mu głos. Odezwał się ponownie dopiero po chwili. – Wykorzystałeś ją i mnie. Szpiegowałem i kłamałem dla ciebie. Ona bez przerwy czuwała nad tym, by syn Lily nie wpadł w kłopoty, a gdy w końcu w nie wpadał starała się niezauważenie mu pomóc. – odszedł gwałtownie od okna nie przerywając. – Te wszystkie pozorne zbiegi okoliczności! Teraz to wiem i rozumiem! To była ona! Na twoje prośby ryzykowała swoim życiem, aby ratować Pottera, którego Ty potajemnie hodowałeś jak świnie na rzeź! Jeżeli tak traktuje się córkę to ja nie chce mieć jej nigdy!

Albus pobladł, lecz nie spuszczał oka z Severusa. Gdy ten miotał się po gabinecie stał spokojnie dając mu sposobność do pozbycia się emocji, które się w nim kotłowały. Gdy skończył przemówił.

- Gdyby Samara tamtej nocy ruszyła ci z pomocą nie kochając cię, zginęłaby zaraz po tym jak przeniosłaby cię do Hogwartu. Nie poszła na spotkanie z Voldemortem by wygrać wojnę, zrozum to w końcu. Poszła tam z miłości. Sam Voldemort o tym wiedział, dlatego nie próbował jej zatrzymać. Czy wykorzystałem ją? Nie sądzę. Z tych samych powodów dla których pospieszyła ci z pomocą, opiekowała się Harrym. Dobrze wiesz kim była dla niej Lily, Harry był jej chrzestnym synem. Przysięgała strzec go, nawet za cenę własnego życia. Jedyną rzeczą do której ją zmusiłem było przyjęcie posady nauczyciela w Hogwarcie.

Zapadła cisza i oboje przez bardzo długą chwilę przyglądali się sobie nawzajem. Snape ponownie ruszył w kierunku okna mijając zmęczonego Albusa. Oparł czoło o zimną szybę przymykając oczy. Nie zauważył, gdy dyrektor podszedł do niego i położył mu dłoń na ramieniu mówiąc.

- Severusie, nadszedł czas, abyś dowiedział się kilku rzeczy.

- Przez tyle lat unikałeś odpowiedzi na moje pytania, a gdy zginęła nagle chcesz mi o wszystkim powiedzieć? – zadrwił nadal nie otwierając oczu. Zimna szyba przynosiła chwilową ulgę.

- To nie ja ci o wszystkim powiem. – Snape odwrócił się zdziwiony w jego stronę. Dyrektor podał mu białą kopertę.

- Co to jest? – zapytał Snape biorąc do ręki list.

- Usiądź i przeczytaj. – powiedział wymijająco Dumbledore wskazując mu fotel obok niego.

Snape usiadł w nim i przyglądał się białej kopercie na której znanym mu ciasnym pismem było napisane: Severus Snape. Wiedział, że to od niej i nie był pewien czy chce wiedzieć co napisała. Wpatrywał się tak w kopertę dłuższą chwilę zanim zdecydował się ją otworzyć. Wyjął list, rozłożył go i zaczął czytać:

Severusie,

Jeżeli czytasz ten list oznacza to, że przestałam się w końcu oszukiwać i podjęłam walkę w obronie zasad w które wierzyłam całą sobą. Nadszedł więc czas, abyś o wszystkim się dowiedział. Żałuję, że nigdy nie zdobyłam się na to, aby powiedzieć Ci tego osobiście, niestety zabrakło mi odwagi.

Dumbledore miał rację kiedy mówił mi, że człowiek żyje tylko tym za co zgodzi się umrzeć. Byłeś moim życiem nawet wówczas kiedy wszystko między nami się skończyło. Nieświadomie podarowałeś mi coś za co będę Ci wdzięczna do końca. Podarowałeś mi życie za które teraz Ty będziesz odpowiedzialny.

Nigdy nie zastanawiałam się jak umrę, ale umrzeć za kogoś kogo się kocha wydaje się dobrą śmiercią.

Za wszystko z głębi serca przepraszam.

Zawsze Cię kochająca

Samara.

P.S. Na imię jej Sofia.

Severus skończył czytać i upuścił list. W głowie miał mętlik. Sofia? Jaka Sofia do jasnej cholery! – Wstał z fotela i podszedł do biurka za którym stał Dumbledore uważnie się mu przyglądając.

- Nadal nic nie rozumiem! – powiedział – Wyjaśnij!

Albus skinął nieznacznie, zrobił zamaszysty ruch ręką jakby ściągał zaklęcia ochronne i chwycił oparcie fotela, które było obecnie odwrócone od nich. Przekręcił fotel w ich stronę bardzo delikatnie. Oczom Severusa ukazał się najpiękniejszy widok jaki do tej pory widział. Na obszernym fotelu spała przytulona do poduszki dziewczynka. Była tak bardzo podobna do Samary, że miał wrażenie iż ta została zmniejszona. Jedynie włosy były inne. Samary brązowe i skręcone na końcach, dziewczynki kruczoczarne i proste. Severus zamarł. To nie mogła być  prawda. To wszystko nie dzieje się naprawdę. – pomyślał i spojrzał na dyrektora szukając potwierdzenia. Ten jedynie smutno uśmiechnął się i powiedział:

- Twoja córka Severusie. – Snape wstrzymał oddech i był pewien, że przez chwilę ziemia przestała się kręcić. To nie może się tak skończyć. – pomyślał i powoli wycofał się by po chwili wybiec z gabinetu i pędzić z całych sił w kierunku wielkiej sali.

** - fragment tekstu piosenki: Kayah & Bregovic - To nie ptak